Dag Lieve Max
Voor jou maak ik nu dit gedicht
We missen je elke dag, nog steeds
We waren zo aan je gehecht
Je was ons liefste hondenbeest
Je kwam bij ons toen, vier jaar oud
Had pas je baas verloren
Wij namen je liefdevol in huis
Je ging bij ons behoren
Je was er altijd, overal
We werden vrienden voor het leven
Ruim elf jaar was jij hier bij ons
Waar is toch al die tijd gebleven
Maar wel beloofden wij aan jou
Als je ooit dood mocht gaan
Dat wij dan tot je laatste snik
Dicht bij je zouden staan
Die onvermijdelijke dag die kwam
Dertien augustus vorig jaar
Je kon niet lopen, niet meer staan
Een zielig hoopje Max lag daar
Jij wist ook dat je einde kwam
Dat je van ons heen zou gaan
Een laatste blik, je trouwe ogen
Keken ons heel droevig aan
Een lege mand, een lege plek
Nog steeds hebben we verdriet
Je urntje staat hier op de kast
Vergeten doen we niet
Vaarwel lieve trouwe Max
Je was onze beste vrind
Ik moet huilen nu ik aan je denk
Voor ons was je net een kind
Leeuwtje : | Maandag, februari 09, 2004 14:46 |
ik weet ook wat je voelt wij hebben onze hond ook in laten slapen ikvond dat toen ook heel moelijk. | |
muwrleejn: | Zaterdag, februari 07, 2004 10:04 |
Haaaj Peter!! Wat erg!! Ik moet er niet aan denken dat ik Max (onze hond heet ook zo) in moet laten slapen, een vriendin van mij heeft 3 honden gehad en heeft ze ook allemaal in moeten laten slapen omdat ze ziek waren, dus ik begrijp heel goed hoe je je voelt!! kuzies marleen, sterkte!! |
|
Rianne Arts: | Dinsdag, januari 06, 2004 13:58 |
Ik weet wat jullie voelen nadat vorig jaar september mijn hond werd aangereden en we hem 2 maanden laten in hebben moeten laten slapen. Een mooi gedicht. | |
Auteur: Peter van Tiel | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 05 januari 2004 | ||
Thema's: |