Lieve oma,
het is geen kwestie van vaarwel,
al lijkt het sterk op een afscheid.
Het was eerder het pijnlijke besef,
de ruk die ons terugvoerde naar de harde realiteit...
urenlang liggen wachten,
op iets wat je liever vermijdt.
en met al die angsten en vragen
ontstond er een innerlijk strijd...
want bij elke voorbijgaande seconde,
viel er weer een druppel pijn.
en hoe machteloos wij waren,
we konden slechts toekijken en bij u zijn...
en nu is er alleen nog leegte,
die gevuld moet worden met herinneringen.
dus nu denken wij aan jou, aan u,
en moeten we huilen en lachen om de kleine dingen...
we denken aan hoe vaak het gebeurde,
dat we tot tien moesten tellen.
Kleine dingen die nu van belang zijn,
omdat we 't nu zonder jou moeten stellen...
En dan is het uiteindelijk fijn,
dat we tpoch ondanks de pijn en onze innerlijke rel
toch kunnen zeggen;
dag lieve oma, dankuwel!
Heel veel liefs!