ik wil je zo graag zien, maar nog liever wil ik je aanraken en knuffelen en alles doen om jou onzekerheid weg te nemen en je pijn te dragen
maar wat zou er dan met onze vriendshap gebeuren, vooral omdat deze nog zo pril is.
soms heb ik het idee dat ik je al een jaar ken, terwijl andere momenten ik niet snap of iets een stille hint is die ik maar niet zie of een toevalligheid die geen betekenis bedoelt was.
ik voel me ook een beetje egoistisch omdat jij mij soms niet nodig lijkt te hebben en soms alleen maar gezelschap lijkt te willen en dat het niet uit maakt van wie. maar ik wil dat je juist mijn gezelschap zo op prijs stelt omdat je zelf voelt wat ik voel, maar dat voel je niet.
ik wordt in tweeen gereten door je eigen keuzeloosheid en daarmee deel ik niet jou pijn maar deze pijn is van mezelf en heb ik je niet weggenomen. deze pijn komt van mijn eigen egoisme door het idee te hebben niet lief te worden bevonden door jou.