Daar sta je dan alleen.
Na al die jaren heb je plots niemand meer om je heen.
Alleen en eenzaam slijt je je verdere dagen.
Niemand die eraan denkt van even naar je te vragen.
Uit het oog, uit het hart,
al heb ik er nooit in geloofd.
Toch schijnen veel vroegere vriendschappen opeens uitgedoofd.
Het waarom hiervan kan ik met mijn verstand niet begrijpen.
Ik weet enkel dat ik mezelf niets hoef te verwijten.
Nog liever word ik voor de rest van mijn leven bllind en doof.
Dan dat ik opnieuw in vriendschap en liefde geloof.
bieke: | Zondag, december 14, 2003 20:25 |
Héla, pas goed op hoor. Of de vriendschap wrijft je door het haar. Liefs, |
|
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 14 december 2003 | ||
Thema's: |