Van tijd tot tijd ging je lichtje uit.
mama zei dat je steeds meer en meer achteruit ging.
Er was geen hoop meer zei papa, toch snapte ik hem niet.
En toen kwam het moment, het moment dat wij alleen vreesen,
je was dood, voor ons werd de wereld zwart, en hoe je daar lag, je was net een pop, die op haar badje lag te wachten,
alleen wist ik wel beter.
Negen maand had ik verlangt naar een zusje, ja je was er nog steeds een beetje, maar het was anders, je leefde niet
meer in onze wereld, je leefde verder n ons hart, ons herrinering, onze hoop en ons verlangen.
Ja ik kreeg toen er de tijd niet voor, maar ik wil
je toch iets zeggen:
Lief zusje, het is niet eerlijk dat je zo van ons vandaan bent gegaan, maar ik hou van je en iedereen houdt van je iedereen die je kent. Ik hoop dat jij ook nog eens aan mij denkt.
Scarlet