Het begon als een gewone droom,
een droom zoals iedere nacht.
Ik werd achtervolgd,
een teken van zwakte en angst.
Ik vluchte weg,
en verstopte me,
in een klein winkeltje op een hoekje.
Maar vanaf hier veranderde de droom,
in iets wat ik nog nooit had gedroomd,
want daar stond hij,
precies zoals ik hem kende.
Een klein dik mannetje,
met die ellendige scherpe vouw in zijn broek,
en zijn haar zoals altijd perfect gekamd.
Een keurige heer om te zien,
maar een monster voor mij.
Ik negeerde hem,
en hij begreep de boodschap.
Hij keek me niet aan,
beter had hij het niet kunnen doen.
Totdat de verkoopster zei:
Meneer u ziet er verdrietig uit.Is er iets?
Toen keek hij me aan,
met tranen in zijn ogen.
Hij zakte op zijn knieen,
en begon ineens heel hard te huilen.
Ik wou geen tranen zien van hem.
Ik wou horen waarom?
Ik ging naast hem zitten op de grond,
en stelde de vraag die ik altijd al wilde stellen,
maar nooit heb gedurft.
Waarom heb je het gedaan?
Waarom zat je toen aan me.
Een opa zit toch niet zomaar aan zijn kleindochter?
Helaas kreeg ik geen antwoord terug,
gewoon omdat ik het antwoord niet weet.
Hij bleef maar huilen en huilen,
en ik fluisterde:
ik wil gewoon het spijt me horen,
voor alles wat je mij heb aangedaan.
Maar ook dat heb ik hem niet horen zeggen,
gewoon omdat hij dat nog nooit heeft gedaan.
Auteur: syllieme | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 05 december 2003 | ||
Thema's: |