Als buurtjes begonnen naast elkaar,
kwamen we zo nader tot mekaar.
ik gaf je vertrouwen,
je mocht op me bouwen.
dag en nacht stond ik daar.
nu is de vriendschap over,
in zwijgen verhult,
je wou de waarheid horen, zoals vrienden dat doen.
je zei, als je een waardevolle vriend ben, dan stel je me niet teleur. spreek enkel de waarheid ,en verder geen gezeur.
dan spreek je met een innerlijk verdriet, de woorden dat je haar man met een ander ziet.
op me antwoordapperaat liet je me weten.....de vriendschap is over , voorbij en versleten.
waarom willen ze dan persé altijd de waarheid weten??
cyclone