Je kunt wel medelijden hebben met jezelf, maar dat leidt alleen maat tot passiviteit als je nergens meer bij stilstaat.
Je denkt voordurend dat je beter verdient dan deze wereld.
De mensen om je heen zijn niet de mensen die je wenst.
De mensen die je wenst, lijken niet te bestaan.
En zo zak je steeds verder weg.
En je geest krimpt ineen.
Niemand die het merkt.
Niks ga je meer ondernemen.
Bang voor teleurstellingen.
Bang voor meer zelfmedelijden.
Bang om er achter te komen dat de wereld niet om jou draait, maar om hen zelf.
Zij vechten voor zichzelf, terwijl jij alleen maar vecht om een beetje oprechte intresse.
Jij geeft, en zij blijben nemen, keer op keer.
Niemand bekommert zich echt om een ander of om jou, dus dat moet je zelf doen.
En eens sta je dan voor de keus: zij of jij.
Maar je wilt niet kiezen, je wilt allebei.