Ik stond daar aan je bed, maar ik wist geen woord te zeggen.
Ik voelde me schuldig met mijn eigen gezondheid, kracht en geest, omdat ik wist dat jij nog maar zo kort van je leven mocht getuigen dat je je taak als mens bijna had volbracht.
Ik stond aan je bed, ik wilde je nog zoveel vragen maar ik durfde het er niet op te wagen.
Het kwam niet naar buiten door een eenzaam groot verdriet, tranen die ik niet tegen kon houden door boosheid en machteloosheid wist ik de juiste woorden niet.
Zo stond ik aan je bed, niet wetend wat te zeggenschuldig voelend door mijn eigen gezondheid, kracht en geest.
Ik wist dat jij het zonlicht nooit meer zou aanschouwen,
maar ook dat mijn leven zonder jou nog nooit zo zonnig zou zijn geweest!
Liefs je maatje voor altijd