tot het vuur dooft uit zichzelf
Tuur tijden lang in ’t knisprend vuur
en wacht het komend uur
want tijd duurt lang in eenzaamheid
zo op de lange duur.
Mijn ogen worden moe en zwaar
wat zal ik doen, nog een sigaar
tot ’t vuur dooft uit zichzelf.
Het is nog geen half elf.
Ik doe het maar, nog één sigaar,
de tijd heb ik toch aan me zelf
maar loopt het tegen één…
De gashaard wordt op nul gezet
en de Havanna uitgeperst
En ik ga hupsaké in ’t nest.
Koos 27-11-2003