Geen gedicht meer te maken hebben..
Ik heb geen gedicht meer te maken, en daar
maak ik een gedicht van. Van de muziek,
die mij triest hield en melancholisch, die ik
niet meer beluister, van de oude jongeling
die niet meer was dan een kater, ik hield
van me en van veel meer en ik schreef
van niet. ’t Is me vast teveel geworden,
die relatieve extremen, het gezochte niets.
En ik vond iets, tussen niets en alles, rust
zou het heten vanaf heden, verleden
eenzaam, hetzelfde maar minder intens,
zonder overvloed aan kleur en meer aan adem.
Behalve vandaag dan, nog even hervallen.
Geen spieren maar herinneringen rekken,
het lenig maken van een woord over één nacht ijs,
en uitglijden. Geen gedicht meer te maken hebben.