het begon met seconden
ging over naar minuten
nooit heb ik wat gevonden
in die vervelende instituten
het werden uren
het werden dagen
ik had het zwaar te verduren
want ze zaten me steeds te plagen
de dagen werden weken
en de weken werden dan weer maanden
heb alles met elkaar vergeleken
om te zorgen dat we de goede weg baanden
die maanden zijn overgegaan in jaren
en uiteindelijk was ik er vanaf
ik kan het nit verklaren
maar nu is werken precies een straf
ik zal blijkbaar nooit tevreden zijn
nog met men school nog met men werk
ik vond echter niets meer fijn
tot ik iemand tegen kwam in de kerk
hij praatte met mij
en vroeg me wat er was
ik was toch zo blij
en begon bij de klas
ik praatte over het fijt
dat ik me niet gelukkig voelde
hij zij tot mijn grote spijt
dat hij niet goed begreep wat ik ermee bedoelde
toch weet ik nu dat ik gelukkig kan zijn
gelukkig met het kleinste gebaar
en al heb ik soms verdriet en pijn
men allerbeste vriendin staat nog steeds voor me klaar
zij is dan wel een engel
en niet meer in leven
maar ik weet dat ze voor mij de "bengel"
nog heel haar hart zal geven.