De onzekerheid in mij,
speelt een grote rol.
maar dat hoort er voor mij bij,
ja, met onzekerheid zit ik vol...
de onzekerheid blijft bezig,
neemt het steeds weer over.
ikzelf sta dan op afwezig,
want de onzekerheid is een rover.
de rover in mij komt telkens weer terug,
en steelt dan alles wat het stelen kan.
het voelt als een steek in mijn rug,
dat maakt me zo ontzettend bang...
het nite kunnen functioneren,
het niet kunnen zijn wie ik ben.
ik blijf me maar bezeren,
aan de onzekerheden die ik ken.
want de onzekerheden die ik voel,
doen me veel verdriet.
is dat dan mijn eigelijke doel?
want zo'n doel hoef ik niet.
Hoe kun je iets een doel noemen,
als je wordt gevuld met onzekerheid?
zo'n doel wil ik verdoemen,
zo'n doel wil ik kwijt.
maar als het doel weggaat,
en de onzekerheid blijft bestaan.
is er dan iets wat er tegenover staat?
weer een stukje van mij dat zou vergaan?
al die kleine stukjes vormen één samen één,
maar hoe één kan Ãk nou zijn?
want al die stukjes vallen uiteen,
veroorzaakt door die pijn.
en pijn gemengd met onzekerheid,
doet me zoveel verdriet,
maar die pijn wil ik kwijt,
die accepteer ik niet!
het accepteren weiger ik,
dat is wat ik doe.
het geeft me absoluut géén kick,
maar alles accepteren maakt me ook zo moe.
dus ik stop met accepteren,
en zet alles even stil.
ik wil nu eerst gaan bestuderen,
wat ik zelf wil...
Als ik dat weet,
ben ik weer blij.
dan stopt al mijn leed,
en dan voel ik me weer vrij!
- als je mij in het echte leven zou zien, zou je helemaal niet denken dat ik onzeker ben maar ja het tegendeel is zojuist bewezen... waarschijnlijk is het veroorzaakt door de scheiding van mijn ouders, maar zeker weten doe ik het niet. Ik weet alleen maar dat ik super onzeker ben, daardoor vraag ik vaak of ik iets wel goed doe, dit irriteerd andere mensen weer, dat zeggen ze tegen me en daardoor wordt ik weer onzeker... zo blijft het een ronde maken, ik hoop dat het ooit anders zal worden, ik ben er druk mee bezig...-