Ik weet nog goed hoe je mijn held was geweest
langzaam
de trillende onzekerheid in het rinkelen van de telefoon
tranen vluchtten weg uit m’n ogen
en creërden mijn eigen tranendal
omcirkeld door mijn kleine verdrietje
ingesloten
gebroken en vertwijfeld
Zo bewustmakend waren die laatste momenten met jou
toch, heel langzaam
kwam alles over me heen
als ik jou lijden zag
en in een roes zocht ik naar jou
maar de antwoorden vluchtten nog sneller dan m’n tranen
want ik vreesde
mijn dappere held zou niet meer zijn
eigenlijk
was hij niet
afwezig
zoals niet kunnen niet bestaat?
Dan kan ik je toch omhelzen
en je stevig vastgrijpen
om je nooit meer los te laten
omdat ik weet
jij bent mijn held
die nog altijd is