Soms ben je moedeloos van het leven
Weet je niet hoe verder te gaan
Maar je moet blijven geven
Want wie zou dit verstaan
Je voelt je verstikt
Maar kan het niet toegeven
Dit verborgen verdriet
Waar ik mee moet leven
Soms wil ik ver weg vluchten
Maar de keuze is gemaakt
Er is geen weg terug
De bittere pil gesmaakt
En ook al is er echt geluk
Waarom die twee kanten?
Waarom moet dat stuk?
Waarom niet enkel het heden?
Houd ik dit nog wel vol?
Wanneer stopt die druk?
Is het leven nog wel lol?
Want ik ben bijna stuk
Hoeveel meer zal er nog komen?
Komt er wel een einde aan?
Of mag ik daar alleen maar over dromen?
En moet ik zo door blijven gaan?
Ik kan wel gillen
Maar toegeven mag ik nooit
Dat is wat ze willen
Misschien is de uitweg er, ooit
Kon ik dit maar delen
Dit diep verborgen verdriet
Met iemand die het kan schelen
Maar toegeven kan ik het niet