Wat ik nu voel,
is verdriet gevuld met pijn.
Mijn leven hád een doel,
maar het hoorde niet zo te zijn…
Hoe het wel zijn moet?
Deze vraag herhaalt zich telkens weer.
Maar dit doet mij geen goed,
ik wil dit verdriet niet meer.
Laat mijn verdriet weggaan,
maak me even blij.
Ik wil mijn verdriet laten staan,
maar dat gaat niet met jou erbij.
Want ruim 13 jaar van mijn leven,
en 13 jaar is lang.
Kon ik mijn leven niet beleven,
en dat maakte me bang.
Toen mijn ouders gingen scheiden,
kreeg ik eindelijk de kans.
Ik hoefde niet meer te lijden,
en kwam in balans.
Voor het eerst in 13 jaar,
had ik mijn plekje gevonden.
Ja, ik hoorde daar.
ik voelde me verbonden.
Ik heb gekozen voor mijn vader,
en vond eindelijk mijn geluk.
Ik paste precies in dit kader,
en mijn leven kón niet meer stuk.
Ik vertrok naar een ander huis,
weg van ons voormalig gezin.
Dit werd mijn nieuwe thuis,
en startte met een nieuw begin.
Met deze nieuwe start,
bleven jullie achterwege.
Jullie kregen toch een plekje in mijn hart,
ook al konden jullie met mij niet leven.
Weer een lange tijd,
2 jaar om precies te zijn,
hebben jullie mij vermijd
op het begin deed dit zó’n pijn.
Maar ik legde me erbij neer,
en leerde ermee leven.
Pijn deed het allang niet meer,
maar nu moet ik alles herbeleven.
2 jaar lang heb ik gewerkt
aan een band die nooit bestond
toch heb ik opgemerkt
dat ik liefde en geluk bij mijn vader vond.
Ik heb moeten vechten,
tegen alles en iedereen.
M’n familie en ik zijn niet meer te hechten,
het is niet meer als voorheen.
Het voelt zo oneerlijk aan,
jij komt zomaar mijn leven binnen.
En ik wordt met verdriet afgedaan,
wéér moet ik opnieuw beginnen.
Want mijn plekje wordt ingenomen,
ingenomen door mijn zus.
Je hoefde maar een paar keer langs te komen,
want ja, het vernielen van mijn leven is geen moeilijke klus.
Ík moest vechten, kreeg ruzie en had veel pijn,
alsof ik werd gestraft voor m’n geluk.
Waarom moet het leven zo oneerlijk zijn?
Waarom gaat mijn leven telkens stuk?
De liefde, zorg en aandacht,
die ik pas nog had.
Heeft mijn zus nu in haar macht,
zij blokkeert mijn pad.
Mijn pad naar geluk wordt geblokkeerd,
en al mijn hoop stroomt langzaam weg.
Nou Ellis gefeliciteerd,
jij wint, ik heb pech…
Opnieuw begint mijn leven,
want nu ga ik streven naar geluk.
Ik zal mijn verdriet vast nog eens herbeleven,
maar er komt een dag en dan kan mijn leven écht niet meer stuk…!