Er waren de prachtigste smskastelen
wegens het gebrek aan huidwarmte,
omdat jij met arthur was en ik de hoorn
aan mijn mond hield in schuldbewust verdriet.
En ook al zijn de tijden anders
in het raadselig verhaal lazen wij samen
de korte berichten en bleken digitale telefoons
te haken in een ver en heet verleden
Het stikte van hoofse boodschappen die ik wiste
maar nog altijd weet en niet vergeten kan,
geloof nog steeds beleden:
dat je ogen mooi zijn, schijnen, blijken,
blijven, mij voorkomen mooier
te worden naar de mate van afstand.
Zo wordt naamwoordelijk de liefde,
spreekwoordelijk het lijden
en letterlijk de eenzaamheid.
Ik kan er geen verhaal van rijmen,
alleen wat namen uit verre verhalen:
Lancelot, Don Quichot.
| Auteur: Theo van de Wetering | ||
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 12 november 2003 | ||
| Thema's: | ||