Niemand die het ziet,
niemand die het voelt.
Alleen ik voel de leegte en de pijn,
de onzekerheid die jij achter liet.
Niemand mag het zien,
niemand mag het voelen,
de intense pijn die ik heb.
In 3 jaar tijd,
had ik zoveel opgebouwd.
Mijn leven ging weer goed,
en jij maakte dat compleet.
Maar toen jij definitief wegging,
nam je alles met me mee.
Mijn hoop,mijn geluk, mijn liefde,
mijn toekomst en me zelfvertrouwen.
Alles ging met je mee.
Nu kan ik 3 jaar weer goed gaan maken.
Die 3 jaar maakte jij,
in 1 minuut weer kapot.
Ik voel me een wrak,
ik ben kapot.
Ik kan niet meer,
mijn hart blijft maar huilen.
Mijn hoofd is leeg,
en toch ook weer niet.
Niets kan ik onthouden,
voel en zie alleen de pijn die ik heb.
Alles zit weer in me hoofd,
alles wat ik had verwerkt.
Alles nam je met me mee,
alleen de pijn liet jij achter.
Het gaat me niet om jou,
het gaat om de leegte die jij achterliet.
Het gaat om het gevoel,
wat er eigelijk niet meer is.
Door je directe antwoorden,
gaf jij mij een nieuwe blik in dit leven.
Als er dan iets kwam wat mijn hartje deed huilen,
kon ik naar je toe gaan,
en in jou armen schuilen.
Nu ben je weg,
en sta ik alleen in de werkelijkheid.
Ik mis je niet,
maar haat je,
om alles wat je tewee heb gebracht.
Maar ik kan je niet haten,
want dit was jou bedoeling niet.
Jij kon niet verder, en ja
dat deed mij heel veel verdriet.
Maar door jou,
gaan die 3 jaren volledig teniet.
Ik kan opnieuw gaan beginnen,
alles opnieuw weer opbouwen.
Maar ik ben geestelijk een wrak,
dus wanneer kan ik beginnen,
met mijn leven weer op orde te krijgen.
Op dit moment kan mijn hart alleen huilen,
hij huilt bittere tranen.
Ik ben weer net zover als 3 jaar geleden,
lieve schat, je word bedankt.