Na die dwaze nachten, lang
maar wild waren zij niet echt
te noemen, toch opgeslagen in de leemte
van een niet eerder ontdekte ruimte

in onze hoofden, maar wat dacht jij
nou in plaats van praten, storend.....
mocht ik dit van anderen horen.
Laffe leden draag jij mee

om te doorboren, meer ook niet
dat ik me naar jou verliet en ook
mijzelf in jou verloor voor even
tot de nuchterheid weer opdook.

Tot transparantie maak ik jou
doorzichtig, tot een niets gemaakt
voor mijzelf toch nog de vraag
of alles nu echt niet meer raakt

aan waar ik eigenlijk had willen
schieten, aan een twijfel-lang
genieten. Nu niet meer, te laat
te veel te weinig zodat ik nu maar

beeindig dat wat jij al eerder
sloot, besloot het dan voor nu en later:
Liever niet meer deze nachten, beter
kan ik, nee, zal ik langer wachten.