Achter de schermen van de dood
heerst een andere sfeer
Ik ken hem goed, het was mijn brood
nu doe ik het niet meer
Ik moest ook weleens kisten halen
Met een nummertje bij de hand
liep ik door die hal te dwalen
leek daar wel een kistenland
Eens ging ik mee een man te kisten
overledene lag op bed
met nog twee collega's bij me
gezicht op devotie gezet
Details zal ik besparen
is geen leuk verhaal
maar ik heb ook vaak gelachen
ook al klinkt dat nu banaal
In een rubberen zak
de overledene netjes in gepakt
Drie riemen vast gesjort
Een riem ongeveer bij het hoofd
maar toen we hem uitpakten in de kerk
lag de neus platgedrukt op zij
het was een vreeslijk werk
maar die neus die moest weer recht
en dat was een gevecht
ik heb het in mijn broek gedaan
en beloofde mezelf oprecht:
hier begin ik nooit meer aan
want je gevoel uitschakelen
lukte bij mij niet echt
J.Hoogendam
22-10-2003
Boudaatje: | Vrijdag, oktober 24, 2003 11:33 |
Ik heb je gedichtje met heel veel respect gelezen... en kan het me voorstellen, want ik heb ook t'een en t'ander gezien quoi een overledene klaarmaken voor zijn laatste reis. Je heb gelijkt meid, ermee stoppen, omdat het te is.... Nogmaals mooi geschreven. Knuffels Boudaatje |
|
*Shanti*: | Woensdag, oktober 22, 2003 11:59 |
Het is natuurlijk een hele klus, mensen klaarmaken voor hun laatste reis. Al het gevoel daarbij uitschakelen is ook niet goed, want ook de overledenen nemen waar met hun geestes-ogen. Goed verwoord, overigens! Liefs, Shanti |
|
Tracey van Eijk: | Woensdag, oktober 22, 2003 10:24 |
Zo is het leven! Ook de lach is een emotie die bij de dood kan horen. Mooi, realistisch beschreven! Liefs, | |
Auteur: Jannie Hoogendam | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 22 oktober 2003 | ||
Thema's: |