was weer even terug gegleden
en wilde me bijna laten vallen
maar denk nu alleen maar aan het heden
en laat mijn leven niet vergallen
met veel moeite sta ik weer op mijn benen
en klauter ik weer verder naar boven
even was de moed verdwenen
maar heb mezelf weer doen beloven
te blijven klimmen naar de top
eens kom ik bovenaan
zonder warboel in mijn kop
dan laat ik mijn zorgen gaan
en kijk ik naar dat donkere gat
en ik bedenk dan heel vlug
die tijd heb ik nu gehad
ik ga daar nooit meer naar terug
minoes
Dragons Rose: | Maandag, mei 16, 2005 12:42 |
heel mooi :) | |
xavion: | Dinsdag, oktober 21, 2003 18:25 |
Positief! That's the spirit! ;) Liefs, XaVioN... |
|
dark shadow: | Dinsdag, oktober 21, 2003 16:47 |
Ook in dit gedicht herken ik mij zeker, maar dat ik nooit meer in dat ene zwarte gat zal vallen... Nee, ik zal het ooit nog eens meemaken, daar is geen ontsnappen aan! | |
de nifter: | Dinsdag, oktober 21, 2003 15:34 |
je beschrijft het ontzettend goed. herken er veel in ;) | |
Auteur: minoes | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 21 oktober 2003 | ||
Thema's: |