Ik was klein,
mocht mezelf nog zijn.
Ik groeide op,
zag alleen verdriet, angst en pijn,
zag wat woorden konden doen.
Mocht een mening hebben,
maar er niet voor uitkomen.
Zat met gevoelens,
waar moest ik ermee heen ?
Markte dat stoer doen,
hard zijn, een muur om me heen bouwen
me belette van gekwetst te worden.
Leefde in mezelf gekeerd,
gesloten en verward.
Besefte dat het niet zo verder kon,
als ik in relatie wilde blijven.
Bespaarde me de moeite en gaf op,
de gemakkelijkste weg.
Bleek toch niet zo gemakkelijk.
Begon opnieuw,
stond open, gaf mezelf
en werd misbruikt.
Nu, zoveel jaren later :
vastgeroest in oude gewoontes,
kwets ik anderen maar vooral mezelf,
schreeuw zonder woorden om hulp,
zoek naar liefde,
naar steun,
naar genegenheid,
naar warmte,
naar jou !
Heb geduld met mij !
Help mij want alleen kan ik het niet !
Hou van mij !