Geïnspireerd door een zelfgeschreven verhaal...
Bladeren ruisen en
Gras wiegt, het wiegt
Wind speelt met haar
Het vliegt, het vliegt
Door tranen glinsterend
In de beledigende zon
Ja; beledigende zon
Lacht de tranen uit
Waarom gezucht, een
Mondhoek omhoog
In bittere lach
Waarom?
Grijs kijkt naar slierten
Wit in het blauw
Een gedachte van te laat
Als traag leven
Een optie was; maar nee,
Alles ging te snel
Ze ontmoette hem, de
Meer ervaren man
Verlegen een lachje
Een paar rozen
Ze gingen uit en ja,
Ze trouwden, een sprookje
Kregen een kind van
Het lot, een meisje
Huwelijk niet meer
Zo mooi, ruzie en
Toch nog liefde
Sprookje naar nachtmerrie
En toch liefde?
Een droom dat hij kon
Veranderen, gewelddadig
Het hoofd ingedrukt
Haar dochter dood
Door de handen
Van haar man
Haar man dood
Door haar eigen handen
Conflict, een keuze
Tussen hem of haar
De ziekenwagen was
Twee minuten te laat
Grijskleurige ogen
Op het grijze graf
Een snik, geen tweede meer
Haar ziel gebroken,
Geen hoop meer, haar lot
Haar dochter dood
Fijne lijn tussen
Liefde en haat
Ze haat hem, werkelijk
Maar ze heeft nog lief
Ze is in conflict
Tussen liefde en haat
Bloemen vallen uit haar
Hand neer op de grond
Barsten in blauwe scherven
Uiteen. Pak er één
En snij de polsen open
Bloed sijpelt langs de hand
Nog één heel stuk
Tussen de scherven
Eén die nog steeds
Overleeft
De ogen volgen
De levensstroom
De glazen roos
Kleurde rood.