Meeuw,
Klievend, vleugels wijd gespreid
scheert door de grauwe lucht
en in de dalen tussen golven,
onder schuim bedolven,
krachtig in zijn vlucht, de meeuw.
Of aan de kust, net boven het
met helm gekuifde duin
in de azuren lucht,
zo sierlijk in zijn vlucht,
zweeft hij van kruin tot kruin.
Vaak zeilt hij, net of hij niets weegt,
eindeloos omhoog
gedragen door thermiek
en roert daarbij geen wiek,
zijn vleugels in een strakke boog.
De gouden stralen van de zon,
die zilver stranspareren,
geven hem de koele gloed
die aan zeeschuim denken doet
doorschijnend in zijn veren.
Maar zijn snavel geel en hard
al gaat die van het slot
dan krijst hij rauwe schreeuwen,
nee, zang hoort niet bij meeuwen,
kregen ‘t niet mee van Goeie God.
.
Koos 31-7-2003
kooshaydn: | Vrijdag, oktober 10, 2003 17:06 |
Beste Maya, Ongeloofwaardig? Nee. Als je er oog voor hebt vliegt en loopt er veel met je mee in je leven. Helaas, de meeste lijken het niet te zien, Groeten, Koos |
|
MayadeBij: | Vrijdag, oktober 10, 2003 13:39 |
Ik had vroeger een oude meeuw die een tijd lang met me meevloog naar school, al klinkt het ongeloofwaardig, hij zat altijd te wachten s'ochtends (totdat ie dood was, inderdaad) (gok ik) Prachtig gedicht, meeuwen zijn Lief.. Kus! | |
Auteur: kooshaydn | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 09 oktober 2003 | ||
Thema's: |