Toen ik je brief las zo ongeveer 'n maand geleden was ik 'n paar dagen in shok! Woorden over jou vloeiden uit m'n pen of stroomden uit m'n mond maar ik besefte niet dat ik over jou bezig was! Ze hebben me veel moed ingesproken door dingen te zeggen als, "had je nog langer gewacht met het hem te vragen dan was je nu nog ongelukkiger geweest, het is beter zo" Aan die woorden had ik op dat moment zelf niet veel, niets kon me troosten! De man van m'n dromen, die multifuncitonele, superlieve jongen zomaar uit m'n dromen weggejaagd, ik kon het maar niet geloven!
Maar nu is de shok verteerd, ik merk weldegelijk dat het beter zo is en ben ook veel gelukkiger nu dan toen ik zo héél verliefd op je was, ik hing aan je vast maar leefde in onzekerheid! Ik ben stilaan van je aan het loskomen, ik voel me vrij, ik geniet meer van de aandacht die de anderen mij geven kortom... ik ben héél gelukkig! Ik kan me op andere dingen concentreren die me doen zeggen 'Lieven, wie is Lieven?' maar ik weet diep in m'n hart, de 2 laatste letters van je naam staan er nog altijd ingegrift hoor, ik ben je nog niet vergeten! 1,5 jaar vol liefde en vol dromen kan je niet zomaar achter je laten liggen op 1 maand, ik gun mezelf de tijd om je volledig te vergeten... het gaat allemaal perfect naar wens! Ik ben blij dat ik niet hoef te zeggen 'Ik heb hem vandaag zien kussen met z'n vriendin, het lukte écht niet om niet naar hem te kijken, ik barstte in tranen uit' Het verwerken gaat allemaal vrij goed!
opgedragen aan Lieven... Ik wens je nog héél veel succes in je verdere leven, zo'n prachtige jongen als jij verdient dat!
Ik ben jong, de wereld ligt ook aan m’n voeten, ik vind heus wel iemand!
(dit is 'n vervolg op m'n 1e gedicht: "the look of love... gone forever...")