Vervreemd dringen de woorden
Toch niet meer door me heen.

Wat me eens zoveel inspiratie gaf
Vervaagt opeens zomaar ineens.

Het blijf maar eentonig
Eén twee, één twee, één twee.

Het lukt niet zoals ik ooit had gedroomd
Neen die toekomst blijft droog.

Wat een mooie kleuring draag jij toch weer voor
Het doet me iets, het maakt me verdrietig, het maakt me stil.

De zon blijft en is een gemakkelijke zin
Maar herhaal je die voordurend dan heeft het uiteindelijk toch geen zin!

Wat eens was maanneschijn en rozegeur
Blijkt nu een weg zonder takken.

Eens liep ik op die weg nog hoogkijkend misschien met nog wat moed
Maar nu lig ik neergesmakt op het onmogelijke bloed van dat eenrichtingsverkeer.

Met ogen toe word ik toegefluisterd
Zoveel stemmen terwijl ik maar twee oren tel.

Maar vervreemd dringen de woorden
Toch niet meer door me heen.


Punt-komma
Maar staat er nog een komma na deze toekomstdroom?