de hoogste tijd
lacht mijn gezicht
als uit mijn ogen
tranendruppels
verwateren dit gedicht
dat kent geen mededogen
want dronken van verlangen
- of de drank -
wordt nu elk woord,
net als die eerste stap,
weloverwogen
niemand die de schreeuw gehoord
van mijn ontvluchte zekerheid
'k blijk immer nog alleen te staan
mijn wel gekende eenzaamheid
en altijd weer d' al oude spijt
de hoogste tijd om heen te gaan
al ben 'k de weg reeds kwijt.
**********
sunset 04-10-2003
**********