Onzekerheid
Te moeten leven met onzekerheid,
dat is ontzettend zwaar,
het is iets dat je niet ontwijkt,
dat speel je echt niet klaar.
Je stelt jezelf de vragen,
wanneer, waarom en hoe,
kan ik het erop wagen,
waarom is ’t zo’n gedoe.
Zo wordt het echt niet beter,
de onzekerheid wint terrein,
je snapt het voor geen meter,
en dat doet heel erg pijn.
Die pijn kun je wel verbijten,
en je groot houden voor anderen,
dan kunnen ze niets verwijten,
en hoef je ook niet te veranderen.
Maar van binnen gaat het wringen,
je bloed kookt zo onderhand,
je zou het liefste alles bedwingen,
en voelt je alleen onbemand.
Toch zullen de tijden keren,
hoop houdt je op de been,
en je kunt nog even teren,
dan ben je er overheen.
Pasje 18-9-2003