Het ergst wat je kan overkomen
Is, dat je zich eenzaam gaat voelen
Terwijl de wereld om je heen leeft
En de één de andere nastreeft
Je krijgt steeds van die nare dromen
Je ligt er zelfs vaak bij te joelen
alsof hart en ziel werden doorzeeft
Met pijn omdat niemand om je geeft
Nochtans is dit slechts een inbeelding
want er is op aard voor elk wezen
Ergens een straaltje zon die opgaat
Als je maar het raampje open laat
Verveling levert geen verbeelding
En stille rust moet je ook vrezen
doorheen dit droevig treurend klimaat
Slaat nu enkel hard werken de maat