je neemt me kwalijk dat ik je alleen heb laten gaan...
daar naar dat enge verre dorpje, t verre bestaan...
ik heb je gesmeekt, met tranen om niet te gaan...
en nu is het mijn schuld, dat ik je alleen heb laten gaan...
terwijl ik constant tegen je zei, meis, je loopt gevaar...
heb je gesmeekt, om het niet te doen, en hier te blijven...
maar nee, je wou het met eigen ogen zien, en horen...
je bent toch gegaan, tegen mn adviezen en smeken in...
nu is iedereen boos, omdat ik je alleen heb laten gaan...
dat ik het heb toegestaan, dat je toch bent gegaan...
ik wist ook niet meer wat ik moest doen, of zeggen...
om je op een andere gedachten te kunnen brengen...
heb je gesmeekt, geprobeerd met je te praten erover...
maar je was te koppig, te eigenwijs, zoals altijd...
je wou niet luisteren, je bent toch gegaan, naar t gevaar...
er is niks gebeurd, je bent weer veilig thuis, maar toch...
is onze vriendschap nu voor eeuwig en altijd uit...
Auteur: Nance | ||
Gecontroleerd door: klitty | ||
Gepubliceerd op: 30 september 2003 | ||
Thema's: |