De blikken
en de woorden
Die ik zie en ik hoor
branden in mijn levendigheid
verbazing en onbegrijpende gevoelens
onderga ik steeds weer
door de woorden die ik opvang
wat niet bedoeld was dat ik ze zou horen
door de blikken die ik te zien krijg
die afstoting verhullen
Niet wetend waarom steeds weer aanhoren
Wat lelijk, wat stom, wat dom...
Minderwaardig dat ik me dan voel
Maar dat hebben ze nooit door
Woorden en blikken brandend in mijn geheugen
Want ik voel ook die pijn
Van woorden zonder gein....
Steeds meer onzeker
bang voor die woorden
kruipend naar een schulp
Van spontaan naar bang
Dat is wat die woorden doen
Die afwijzende blikken steeds weer
steeds erger
Ik kan maar beter mijn mening niet meer geven
Mijn woorden zullen voortaan beven
Dus stil is wat ik ben
als de mensen spreken
want spreken is zilver
En zwijgen is goud...
Toch?