Dit gedichtje heb ik gisterren toen ik in mijn bed lag geschreven. Ik wil daarmee laten zien aan mijn grootouders hoeveel ze voor mij betekenen, endat is heeeeeel erg veel. Ik zie ze misschien niet elke dag maar ik laat ze niet gaan. Er mag vanalles gebeuren ik blijf van hun en wij blijven elkaar nog steeds zien. Ik wil hun nooit verliezen endat is al bijna een paar keer gebeurt, opa is niet erg goed, maar ik hoop dat toch alles goed komt.
Jullie zijn het voor mij,
laat me nooit alleen.
Bij jullie ben ik steeds weer blij,
jullie naam staat gegrift in een steen.
Mijn grootouders hebben mij groot gebracht,
bij hun ben ik opgegroeid.
Zij zijn de enige waar ik op wacht,
en wat me het meest boeit.
Ze zijn al oud,
maar mogen niet heen.
Het is van hun dat ik houd,
we laten elkaar nooit alleen.
Ze zijn alles,
dat meen ik echt.
Ze geven vanalles,
problemen heb ik tegen hun gezegd.
Als zij doodgaan,
weet ik het niet meer.
Dan zal ik hier alleen staan,
voor de zoveelste keer.
Doordat iemand stierf,
is het begonnen met mijn leven.
Dankzij alle zorg en liefde,
die zij mij hebben gegeven.
Vergeet die zeker niet,
dus onthoud dit goed.
Ookal hebben jullie verdriet,
verlies zeker niet de moed.
Ik zal er altijd zijn voor jullie endat blijft zo tot de dood ons scheid. Jullie hebben vroeger toen ik kleintjes was veel voor mij gedaan en nu is het mijn beurt om voor jullie vanalles te doen. Jullie hebben het er moeilijk mee wanneer ik kom werken bij jullie, maar jullie kunnen het niet meer alleen aan.
Vele en dikke -xxxx-