`gesprek wat niet kon eindigen
maar moest
kan jij mijn pijn niet laten voelen
heb al te veel gezegd
wou niet stoppen met praten met jou
gesprek zonder einde
ik kon je eigenlijk niet laten gaan
had je zo nodig
wou bij je zijn
je armen om me heen
en niks meer zeggen
ik heb je zo nodig
maar mag niet op je leunen
kan het niet
uiteindelijk zal ik het ook weer zelf moeten doen
bovendien jij verdient je rust
en wat ik zeg
is waar
jij verdient dit niet
ongelukkig zonder mij?
nee denk het niet
een last die van je af zal vallen
maar ik kan je niet loslaten
eigenlijk grote egoist
zou jou moeten zeggen dat ik me
in onze liefde heb vergist
maar ik wil het niet
kan het niet
toch jij verdient zoveel meer
kan je zo weinig geven
zo weinig bieden
en wanneer
vind ik dan mezelf weer
zonder jou
dan helemaal nooit meer
hart zonder gevoel
leegte die er dan zal zijn
moet door
ook dan
maar weet niet of ik het dan aankan
onze eenheid mag ik niet doorbreken
ook al is het beter
maar ik mag het niet
kan het niet want ook al ben ik er nu niet
ben jij er nu niet
uiteidnelijk is het ons tweeen
wat iedereen zie
maar ik ben zo op
kan gewoon zo weinig meer
laat het niet merken
want juist ik ben een van de sterken
toch zonder jou
stort ik in
dan heeft het leven geen enkele zin
ook dat mag ik niet denken
voor hun die ik het leven liet schenken
maar ik ben zo van jou
ongelovelijk hoeveel ik van je hou
jij en ik uiteindelijk bij elkaar
maar waarom dan pas over zes jaar?