Amper tijd voor een babbel of een gesprek,
het maakt me langzaam aan kompleet gek.
Je bent naast mijn zus, mijn beste vriendin,
maar nu, hebben mijn signalen nog wel zin?
Je hebt het steeds te druk met vanalles en nog wat,
ik voel me, als sta ik schaakmat.
Ga ik links, rechts of naar voor,
ik krijg van jou geen gehoor.
Om ´t even wat ik zeg of doe,
het wachten op..., het maakt me moe.
Moe en ontgoocheld terzelfdertijd,
zie je dan niet dat vanalles in me knaagt en bijt?
We hebben samen bergen verzet,
maar nu, je bent als het ware altijd bezet.
Ik loop nu door het dal,
viel van de berg, in vrije val.
Schrijven en zeggen kan men veel,
trekken we echt niet meer aan één zeel?
Dat is mijn gevoel,
hoop dat je begrijpt wat ik bedoel...
Ben begonnen aan de bergtocht,
sluit af met iets waar ik voor vocht.
Nu wil ik vechten voor wat meer aandacht,
hebben vroeger mooie en moeilijke tijden samen verbracht.
Ik verlang heus niet veel van jou,
het afscheid hier kom al gauw.
Ik timmer verder aan mijn weg,
heb begrip voor dat wat ik je zeg.
Je hoeft niet alles voor me aan te kant te schuiven,
straks ga ik mijn 2e thuis uitwuiven.
Ik vraag een beetje meer tijd de komende tijd,
dat het lastig zal worden, is een feit.
Het leven heeft ons van alles gegeven,
dat we beide veranderd zijn, is niet uitgebleven.
Mensen kruisten jouw en mijn levenspad,
maar voor jou heb ik me steeds tijd genomen en gehad.
Santje, een klein gedicht voor jou,
ik voel me leeg, heb kou.
Met jouw warmte en steun wordt het voor me makkelijker,
of is alles andere echt zo veel belangrijker?