Brandend hart.
Hier sta ik,
voor het raam,
dat uitzicht bied
op mijn hart.
Onbewogen,
blijf ik staan,
en probeer te bedenken,
waar dit is gestart.
Verbijsterd sta ik,
toe te kijken
hoe het vuur
mij op een vulkaan laat lijken.
Het vuur verwoest,
alles om zich heen,
zelfs de dikste muren
en het hardste steen.
De vuur wat me eerst
een heerlijke warmte liet ervaren,
laat me nu kennis maken,
met de gevaren.
De liefde,
is niet altijd rozen geur
en manenschijn,
het doet ook verdomd veel pijn!
Laat het vuur nu maar branden,
ookal doet het zo'n zeer.
Nog even en het het is uitgebrand,
dan voel ik deze pijn niet meer....
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 29 augustus 2003 | ||
| Thema's: | ||