Mist tussen de bomen in het onmetelijke woud.
Wordt verjaagd door de stralen, van de bol van goud.
De bol van goud, ook wel zon genoemd.
Wordt elke nieuwe dag om zijn bestaan geroemd.
De zon wordt geboren in het westen en in oosten sterft zij weer.
De zon, zij is het symbool voor het eeuwige leven.
Helaas is de mens dat niet gegeven.
Na een tijd, vallen mensen weg uit de gemeenschap.
Het gevolg is verdriet om verlies, door die harde klap.
Het leven gaat door, ook al gaat er leven dood.
Want voor de een zijn dood is voor de ander het spreekwoordelijke brood.
Doorgaan moeten we met z'n alle lopen we door.
Hand in hand dansen wij als bosnimfen in een koor.
De gene die afvallen, zullen wij vereren en herdenken.
We zullen zijn naam noemen en offers aan de goden schenken.
Veeg je tranen af en loop weer mee met de rest.
Het is nu eenmaal zo, wen er aan, voordat je je eigen leven verpest.
Ook voor ons zou ooit de zeis van Magere Hein, doen zwaaien.
Dan houdt het op en zou alleen de wind om ons kunnen waaien.
Door de aarde worden we dan weer teruggenomen en omgekeerd tot stof.