Ik denk haast elke dag aan jou,
en betrap er mij op dat ik eigenlijk heel veel van je hou.

Dat ik niet bij je kan zijn,
doet me onmenselijk veel pijn.

Ik zal me nooit meer zo aan een vriendschap hechten,
dan hoefde ik nu niet met mijn innerlijk te vechten.

Waarom dit verdriet nog aan mij laten vreten?
Ik wil je nu zo snel mogelijk vergeten.

Tenslotte weet ik niet eens wat jij voor mij voelt,
maar volgens mij is onze "band" bij jou al lang bekoeld.

Ik heb de indruk dat je steeds meer afstand neemt,
straks raken we nog van elkaar vervreemd.

Als dat je keuze is, leg ik er mij bij neer,
en klamp me vast aan de mooie herinneringen van weleer.