180 graden
een kind kan het, het banale van alledag
verdedigen. misschien niet volleerd beheerst
en zeker niet zo cynisch als het een
volwassene past, maar dat komt wel met de jaren,
zodra het ziet dat het resultaat niet tegen
de optelsom opweegt. eens het dat beseft,
maakt het vanzelf wel een ommezwaai
van 180 graden.
het leuke aan het leven van een mens leven,
is de gave om met logica na te denken, alleen
helpt die logica je maar een enkele keer
uit de nood en geeft het geen verklaring voor
de dood van een vader.
apathie en wanhoop zijn twee ongelijke delen
en niet recht evenredig met rede. misschien
klinkt het onberekend dat de cirkels
die ik met mijn ogen rolde, veranderd zijn
in parabolen, maar het hart blaast het gemoed
in een reuzenraddraai van 180 graden.
wist ik maar wat ik moest doen om de toekomst
naar het verleden om te keren, een wereld
waar slecht geen recht op leven heeft.
verdomme toch, rot toch op met je
hypocriete hiƫrarchie en je vervloekte
prestatiemaatschappij waar ik op kots
tot in oneindig.
::: david troch :::