Barsten van licht doorheen de kringloop
Heb gereisd en heeft het mij
Als mens veranderd
Stapels kennis vergaard en
Heeft het mij niet verder weggebracht
Van het kind of oorsprong dat ik eens was
Dialogen gestreden en was vaak
Ook stil en ontroerd van de twijfel
Die mij heeft verziekt
Compleet verloren in drift en emotie
En veel leed dat daaruit is geboren, een
slepend karma die mijn slaap kon horen
Balanceerde dikwijls over de kloof
Van schijnbaar leven en dood als een
Schrijnend gedicht van verdrongen nood
Heb zonder richting gevlogen, binnen mijn
eigen zelfvoldaanheid, en keek verhelderend
naar het duister in mezelf, en zag...
Het is niet de weg waar men echt verrijkt
een keerpunt dat zich in een flits
Zomaar aanreikt...