hier zit ik dan
alweer alleen
m'n hart veranderd langzaam
in een groot brok steen
ik heb je toch nodig
om het te breken nu het nog kan
want wat breekt valt nog te lijmen
om ervan te maken wat kan
M'n hoofd verdoofd langzaam
de herinneringen glijden weg
ik zie je nog glimlachen
als ik iets tegen je zeg
dan opeens wordt het zwart
en vullen mijn ogen zich met tranen
ze glijden over mijn gezicht
langzaam en elegant als zwanen
het zijn geen grote tranen meer
die zijn er al geweest
heb geprobeerd je te vergeten
er echt op los gefeest
en toen ik dacht dat ik het had gedaan
ging de telefoon
en hoorde ik je naam
nu moet ik weer een nieuw masker verzinnen
en kan ik weer opnieuw beginnen
Elvirna: | Woensdag, augustus 13, 2003 22:18 |
mooi hoor. de eerste paar zinnetjes had ik zoiets van, nee. en toen werd het plots heel mooi. | |
chloe de bruyn: | Woensdag, augustus 13, 2003 11:17 |
Je titel boeide me ,maar je gedicht nog meer ,heel graag gelezen ,liefs patty | |
promise: | Dinsdag, augustus 12, 2003 21:56 |
ai... heel erg diep en mooi geschreven, in een bepaald punt herkenbaar, tis hoe je het zelf ziet he. maar geweldigmooi geschreven! kus, |
|
Auteur: Rhiannon | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 12 augustus 2003 | ||
Thema's: |