the last night of the earth poems
morgen wordt het waarschijnlijk
weer niet beter dan dit:
melancholie vermomt zich
in aanminnige muziek
en laat zich
in de maag
mengen
met een overdaad aan
australische rode wijn.
daar hoort poëzie
van charles bukowski bij,
voor het hoofd
belooft dat
vlammen,
voor het hart
een vlammenzee.
je ontvlamt in respect
voor de heimelijke held
die dit
sprookjesachtig sfeerbeeld
waar dan ook bedacht
en de zoveelste
schizofrene heroïnebaby
op de wereld bracht
die je bij
de eerste levensadem verziekt
met gelaten gedachten
en de wetenschap dat het leven
ook door dit memorabel moment
niet aan zin wint.
::: david troch :::