Weetje, als ik niet aan je denk dan gaat het wel goed,
zit ik weer vol goede moed...
dat ik er wel kom en ook al ben geweest, maar
als ik aan je denk en aan alles wat er nu gebeurt
en ik nog steeds niet geloven kan, dan stromen de tranen weer over mijn wangen.
Wil ik boos zijn om al het vertrouwen dat ik je heb gegeven en alle woorden die ik van je geloofde.
Boos dat ik me mee liet slepen hierin en je woorden geloofde dat we er
wel uitkwmane, dat liefde belangrijker was en houden van..
Boos zijn dat je niet wilt vechten voor wat we hadden, ondanks dat je van me houdt.
Boos zijn omdat je kijkt naar de toekomst ipv het heden, ipv naar wat we nu hadden.
Boos dat je weet hoe moeilijk ik me geef aan iemand en jij dat toch wist te krijgen van me en me
nu zo gigantisch veel pijn doet...
En waarom kan ik niet gewoon boos zijn om al je mooie woorden waar ik me zo in verloor en
waardoor ik zo mijn hele hart en ziel aan je gaf.
Ik zou ergens zo graag boos op je willen zijn en toch lukt dat niet...