De schaduw van onze Aarde...
Ik zweefde langs duizenden sterren,
in het heelal van mijn gedachten...
Een lichtend hemellichaam sloeg in...
Een moment brak aan,
wat de rust in mij keerde...
Dat ik helder inzag hoe ik mezelf bezeerde...
Van woeste golven naar vlak water...
Na de storm klom ik,
uit de diepte van die krater...
Ik maakte een smekende wens,
maak van mij een helder, goed mens...
Die vallende ster verlichtte mijn duisternis,
de schaduw van onze aarde,
als de zon aan ons voorbij ging...
Ze verwoeste zo mijn grootste gemis...
En de rust, mijn rust,
werd zo haar schepping...
margot: | Vrijdag, juli 04, 2003 22:28 |
indrukwekkend mooie...al is het fictie liefs,margot |
|
christina: | Donderdag, juli 03, 2003 19:15 |
en deze had ik gemist ...maar goed dat ik nog even alles naliep prachtiggg knuffie he liefs christa |
|
Black Feather: | Donderdag, juli 03, 2003 14:29 |
Je hebt 'm toch nog geplaatst :)) Tja, kheb er echt niks meer over te zeggen.. Heel mooi geschreven! Liefss, Black Feahter Ps. ThnXx voor je reacties! Je bent n lieverd!!:)) |
|
Green Tea: | Donderdag, juli 03, 2003 09:15 |
Lieve XaVioN , weer een pareltje , dit gedicht. Dein maar zachtjes mee op het nu rustige kalme water... Veel liefs , Green Tea. |
|
greet1002: | Woensdag, juli 02, 2003 21:43 |
Mooi gedicht:) xxx Greet |
|