Zou het dan toch...
Ik zie je foto en hoor je stem,
en dan aanbid ik hem.
Ik zie je lieve gezicht,
en voel dat ik weer voor je zwicht.
Toch moet ik met beide benen op de grond blijven staan,
want ook jij kunt ineens weer bij me weggaan.
Net als alle anderen,
die mij dan ook danig veranderden.
Ik hoop dat jij voor mij de ware bent,
stom eigenlijk, verliefd zijn, terwijl je de ander
nauwelijks kent.
Maar je bent ook zo lief, en zo leuk,
vaak liggen we samen in een deuk.
Maar toch vraag ik me af: ben ik ook de enige voor jou?
of ben ik niet de enige van wie jij hou(dt)?
Of is dit alles maar een droom?
En is dat lief en leuk zijn voor jou gewoon?
Je zou niet de eerste zijn,
die me achter laat met die pijn.
En toch blijf ik maar dromen,
van de tijd die hopelijk nog gaat komen.
De tijd van liefde,relatie en geluk,
hopelijk gaat dit alles deze keer niet stuk.
Ik klink misschie een beetje verbitter,
maar kijk eens goed wat er in mijn ogen schitterd.
Dat, is een klein sprankje hoop naar het betere leven,
wat jij mij hopelijk gaat geven.