die morgen op het station van Duiven zal ik nooit meer vergeten
al doe ik zo mijn best, ik krijg het niet uit mijn geheugen gewist
wat jou gebeurde heb je nooit geweten
je zusje weggebracht, stak je zo over in de ochtendmist
je hoorde de toeter van een trein
je keek naar mij, fietste door en lachte me toe
ik dacht o God laat het niet zo zijn
ik zag het gebeuren ik vergeet nooit meer hoe
de trein snelde voorbij, daar waar jij fietste zag ik alleen nog maar mistflarden
een leven was alweer voorbij in 1 seconde gebeurd
sommige collega's zeggen je kan je erin harden
maar dat wil ik niet en ik heb om je getreurd.