In stilte met aleen de wind die in mijn oor blaast tussen het riet langs de waterkant zit ik te denken.
Denken hoe het zou kunnen zijn geweest als zei nu naast me zat. Te denken hoe mijn leven er uit had kunnen zien als ik alles anders zou hebben gedaan. Gewoon als een verloren man te denken langs het water, zijn leven over denkend. Opzij kijkent naar de lege plaats naast hem.
Ik voel je heel dicht bij.
Ik kan je bijna ruiken ik kan je bijna aanraaken maar dan. Plotseling komt de werelijkheid weer terug en vraag ik me af wat ik eigenlijk nou helemaal van je weet. Maar toch blijft het verlangen hangen.
Stilletjes zit ik in me zelf te filosofeeren ''het leven is als water het moet blijven stroomen anders bederft het''
Daar zit ik dan........Aleen...Aan het water.....Mijn leven te overdenken en te bedenken wat mijn volgende stap is...
Niet weetende waar dit ooit heen zal leiden.
Maar hoopelijk naar jou.