Vertrouwen, mooi in theorie maar in de praktijk, kan je enkel op jezelf vertrouwen
Op mensen vertrouwen, met hen bouwen aan een nieuwe toekomst, dat gaat niet en heb ik nu pas ontdekt
Ik vertrouwde enkel nog mezelf en Linda, bouwde aan onze toekomst en leefde verder.
Maar wat als k zoals nu met mezelf in de knoop lig?
Ik laat mijn fantasie lopen, ik zit voor het raam, en kijk naar buiten, alles is groen, de gezelligste tijd van het jaar is aangebroken
Maar hoe kan het dat ik me zo alleen en verdrietig voel?
Ik zie koppeltjes lopen, hoor muziek in me oren, en luister naar de tekst, het lijkt of alles hierop is afgestemd
Iedereen is vrolijk behalve ik
Ik heb verdriet, verdriet om het leven, al iets meer dan 4 jaar, 4 lange jaren, ik zag daarin al veel meer dan anderen die ooit zullen zien, en ik heb verdriet om het leven
Een kans is mij ontnomen, een stukje toekomst dood en verloren
Ik kan er nx aan doen, met betraande ogen kijk teleurgesteld toe, niet wetend of de toekomst die ik voor me zag nog wel bereikbaar is.
Ooit volgde ik blindelings me gevoel en ging voor vertrouwen, voor mijn levensdoel
Nu is alles anders, het vuur in mij is uitgedoofd en de passie verdwenen.
Nog nagloeiend van razernij is alles wat nog rest deze brandende pijn van top tot teen.
Ik ben terug vanwaar ik kwam, in plaats van vooruit te gaan, ga ik achteruit, het lijkt wel een film die wordt teruggespoeld
Net nu het wat beter ging krijg ik weer een klap, die me zo hard duwd dat ik terugvlieg vanwaar ik kwam
Alleen vlieg ik door deze klap nog een stuk verder dan waar ik vandaan kwam, naar daar waar het volledig donker is, en er geen lichtjes zijn om me nog wat hoop te geven.
Hier zit ik dan weer met het mes in me handen, en laat me tranen de vrije loop, de woorden van stilte veroorzaken een leegte in me hart, wetend dat zij er is, maar niet meer voor mij.
Het mes in me vel laat mij voor enkele seconden de pijn vergeten, het bloed druppelt uit me pols
Voorzichtig ging ik weer naar buiten, hele kleine stapjes naderbij het gevoel alsof ik kijk naar een herhaling en langzaam ontwaakt weer de hel in mij, 4 jaren flitsen aan me ogen voorbij, ik ging naar de klote.
En ik presteer het opnieuw, weer mijn neus te stoten, en het vertrouwen vernietigt.
Het duurde zolang tot er weer een stukje in me opkwam, maar ik ben weer terug bij af.
Nog even en ik stop straks met tobben, laat niemand meer binnen en geef het op.
Mijn hart en ziel ben ik verloren en kwijtgeraakt op een plek bij iemand bij wie ik graag ben, wilde mij liefde delen met de liefste persoon die ik ken, ze gaf me de sleutel tot haar hart en nam me mee tot de sterren, maar nu zie ik die sterren niet meer, alles is donker en grauw