de vraag waarom speelt in ieders hoofd
iedereen heeft wel eens de neiging alles op te geven
maar het einde van het licht is nooit gedoofd
het leven heeft nu eenmaal zijn dalingen
je mag niet alles zomaar opgeven, je moet streven
het is raar dat ik degene ben die dit zo schrijft
zelf ben ik zwak, en wil ik opgeven
maar ik probeer mezelf moed in te spreken
het liefst kruip ik ver weg onder m'n deken
verstop ik me, en ontken ik die pijn
maar het gaat niet, zo werkt deze wereld niet
je moet je wel uiten, je moet jezelf zijn
met alles op te kroppen hou je het hier niet uit
ik moet mezelf ook nog meer leren kennen
maar het moet lukken, dat is mijn besluit
alhoewel ik weet dat ik nogal wisselvallig ben
het volgende moment kan het goed dat ik weer dood wil
ik heb het redelijk geaccepteerd, maar het is niet dat ik eraan wen
ik wil m'n leven van een paar jaar geleden terug
toen was alles nog beter, rust in m'n hoofd, stil
maar alles wat ik wil gebeurt niet, integendeel
en dat is echt onrechtvaardig, want ik wil heus niet veel
ik wil me beter voelen, is dat teveel gevraagd?
ik denk het dus wel, het heeft zo moeten zijn
mijn leven heeft geen rozengeur moeten hebben
maar door mijn leven en al die mensen voel ik me zo klein
maar ik mag niet zeuren.. anderen hebben het nog slechter
ik dwaal af, ik doe het weer
ik heb het alleen maar over mijn eigen zeer
wat ik eigenlijk dus wilde zeggen
is dat er altijd een doel is in iemands leven
probeer niet altijd de schuld bij jezelf te leggen
jouw leven is gemaakt door jezelf en ook door een ander
niks ligt alleen in jouw handen, beinvloedt wordt je toch
accepteer dit en zie het positieve van jouw leven is
weer een enorme fout gevraagd? vraag vergiffenis
elk probleem kan opgelost worden, altijd
maar je moet het willen, en er voor open staan
dat is het enige wat het nodig heeft, en tijd
ikzelf geloof er niet meer in, het gaat niet over
maar het kan echt werken, als je er maar op tijd bij bent
geloof in jezelf, en je komt veel verder.