Mijn uitgeputte lichaam stort in elkaar
Ik val & lig te kijken naar de hemel
Ik zie niets, niets dan een sterreloze hemel
Opeens word praten moeilijk, zelfs ademen lukt niet meer zo goed
Maar toch vind mijn lichaam de kracht om telkens mijn longen te vullen
Ik vraag me af waarom?
Ik kijk opnieuw naar boven, opeens zie ik een ster… een flits door mijn gedachten..
Ik herinner me waarom ik adem.. ik adem voor jou, omdat we ooit samen naar de sterren zouden kunnen kijken…
Of is die herinnering toch maar een droom