Onder een laagje bloesem
lig jij al vele jaar
nooit huilde de aarde meer
als die dag toen je gooide voor de trein
Het landschap vooral de weides
spraken rood bloed aan de zijkant
van de rails lag een stukje wit papier
Onder een laagje bloesem
lig je al vele jaar
geen dag geen avond is het
meer het zelfde als toen jij er was
Bij je graf kan ik wel even schuilen
voor het verdriet misschien naar dat
oude hutje heenvluchten maar nimmer
meer zal je voor mij staan
Onder een laagje bloesem
lig je al vele jaar
nu of misschien morgenavond
speel ik nog eenmaal dat lied
Ben jij dan nog eenmaal de ballerina
en ik je begeleider ,
en bij het wegvagen van de laatste toon
zal ik je nog eenmaal naar voren dragen
om samen met jouw de bloemen van het podium op te rapen
Jet van keken: | Maandag, juni 16, 2003 14:43 |
Wow wat mooi geschreven, ik bleef hem lezen. Zelf heb ik een goede vriend door zelfmoord verloren. Dit is een heel pakkend gedicht, prachtig gewoon. Liefs Jet |
|
Cammeke: | Maandag, juni 16, 2003 12:15 |
Hier wordt een mens inderdaad wel even stil van. Er schuilt enkel waarheid in dit gedicht. Veelsterkte gewenst, misschien stom het te horen van een 15jarige, maar je weet nooit, kheb dit ook al meegemaakt: Dat graf kan wel een soort troostplaats zijn, voor even, hou je vooral vast aan de herinneringen, want die verdwijnen nooit. Pijn gaat niet over, maar geef het een plaatsje, draag het met je mee op een minder zware manier. Echt heel veel sterkte. Kuzz,Carmen |
|
TimoDV: | Maandag, juni 16, 2003 08:56 |
Hier word ik even stil van... dank je wel wijnand, voor dit prachtige en vooral ontroerende gedicht! Veel sterkte gewenst, Timo |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 16 juni 2003 | ||
Thema's: |